The flying lovebug: Hoe ben ik ertoe gekomen om "spulletjes en kleertjes" te naaien?

Een aantal maanden geleden, ergens begin februari werd ik heel depressief. Verschillende factoren hebben daartoe bijgedragen. Het was zo erg met me gesteld dat ik "verplicht" moest opgenomen worden in het ziekenhuis. Na een opname van een paar weken, een aantal maanden therapie en ambulante nazorg ging ik "iets" zoeken waar ik mij in kon verliezen, iets dat voor ontspanning kon zorgen. Iets waarbij ik mij op bepaalde momenten mee kon afsluiten van de buitenwereld. Dat had ik nodig want ik was enkel bezig met "anderen". Ik moest voor mezelf beginnen zorgen. Samen met de steun van mijn man had ik "dat iets" gevonden. Naaien... Zou dat wel iets voor mij zijn, want ik heb nog nooit een naaimachine van kortbij gezien.
De voornaamste vraag die door mijn hoofd vloog en steeds weer terug kwam, net een boemerang: Kan ik dat wel? Ik kan toch niets. Nog vragen zoals: verdien ik dat wel? Ben ik het wel waard om iets voor mezelf te doen?
Na veel twijfelen, wikken en wegen heb ik het dan toch aangedurfd om een naaicursus te gaan volgen. Dat moest wel, want ik had nog nooit een naaimachine van kortbij gezien.
Na één keer op de cursus had ik de microbe meteen te pakken. Ik kreeg een naaimachine van mijn man, ik ging mooie stofkes halen en ik begon...gewoon, gewoon zo...

Ik had al snel door dat dit echt mijn ding ging worden...wat vooral belangrijk voor me was dat ik snel resultaat had.

En deze "frullekes" rolden als eerste onder mijn naaimachine vandaan...